نی نی شگفت انگیز من

آفرینش ما انسان ها شگفت آور است . از همان بدو تولد ، جنباندن دست و پا شگفت انگیز ترین کاری است که بشر می تواند انجام دهد .  اولین مک زدن پستان مادر ، گریه کردن ، زور زدن و به پشت خوابیدن ، ادای اولین حروف و کلمات ، همه حیرت آورند زیرا هیچ کس تلاشی برای یاد دادن آن نکرده است .

شگفت انگیز ترین حرکت روژای ما زمانی بود که سه ماهه بود . رفته بودیم پارک . من ، روژا رو بغل کردم و یواش یواش قدم می زدم . کنار درختی تنومند ایستادم . احساس کردم روژا به تنه درخت خیره شده . مدتی به همان شیوه گذشت . روژا آرام آرام نگاهش رو در امتداد تنه درخت به سمت بالا برد . شاخ و برگ ها را به دقت نگاه کرد و همان طور شاخه ای را دنبال کرد که بالای سرمان خمیده بود . روژا کاملا سرش رو به پشت انداخت و خیره به آخرین برگ شاخه ماند . من نگران از زیادی قوس پشتش چند قدمی به عقب رفتم تا راحتر نگاه کند و او همچنان خیره به برگ مانده بود .

بارها و بارها هرگاه که از کنار درختی می گذشتیم ، روژا همان نگاه عمیقش را تکرار کرد و صد افسوس که تابحال فرصت تصویر برداری نبوده و البته برای این مسابقه هم فرصت نشد . بجای آن عکس یک ماه پیش روژا رو گذاشتیم که اعلام استقلال کرد . بله ! خودش شیشه شیرش رو گرفت .

این عکس رو چند وقت بعد از درج این مطلب گرفتم (دال بر گفته هایم)